Δεν γράφω γιόκα μου. Τ' αποφεύγω. Με πονάει, γι' αυτό. Προσπαθώ να διώξω την στεναχώρια, γιατί δεν είναι μόνο η δική σου απουσία, ούτε τα ζόρια που τραβάς και με στεναχωρεί που σ' ακούω στεναχωρημένο. Είναι και τα άλλα προβλήματα της ζωής, τα γενικά...
Είναι και τα 12ωρα ξενύχτια δουλειάς, είναι πολλά αυτά που μου ρίχνουν την ψυχολογία, γι' αυτό δεν γράφω. Ασχολούμαι με τις φωτογραφίες για να ξεχνιέμαι. Να περάσουν οι ώρες, να περάσουν οι μέρες.
Από χθες στεναχωρέθηκα πολύ που βγήκες αναφορά σήμερα. (Δευτέρα κι ας ξημέρωσε Τρίτη).
Τιμωρία σου δυο μέρες στέρηση εξόδου, λες και τόσο καιρό βγήκες!
Άντε, μην πάρω ανάποδες με τα Ελληνικά στρατά!
Επιτρέπεται τόσον καιρό να μη βγεις δυο ώρες;
Κι αυτές οι αγγαρείες, μόνο εσύ υπάρχεις;
Κάτι δεν μ' αρέσει, αλλά δεν στο λέω.
Υπομονή γιέ μου!
Μάθημά σου απ' την τιμωρία, δεν θα ξαναέχεις εμπιστοσύνη ποια, κανέναν! Ούτε φίλο, ούτε εχθρό!
Φεύγω.
Πάω να βάλλω κυκλάμινα και να ξεχαστώ, γιατί αν συνεχίσω να σου γράφω, θα με πάρει από κάτω.
Ήρθα να πάρω τον μετρητή και πέρασα κι από σένα.
Θέλω να χαζεύω τους ξένους.
Νομίζω πως μόνο αυτοί με νιώθουν κι ας μην μιλάμε...
Όνειρα γλυκά γιόκα μου.
Ματιασμένος ήσουνα. Γι' αυτό χασμουριόμουν. Τώρα πρέπει να είσαι καλύτερα και να κοιμάσαι σαν πουλάκι! Στις 6 και 10 πρέπει να είσαι έτοιμος, γιατί έχετε περπάτημα στο βουνό και σκοποβολή. Τώρα που θα έχεις κοιμηθεί, θα τον πετύχεις τον στόχο, γιε μου!
Μη στεναχωριέσαι!
