Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Λίγο πριν φύγουμε

(Το μετέφερα απ' τις κρυφές Στιγμές).




Λίγο πριν φύγουμε
"Είδες τι όμορφο έγινε το παλικαράκι μας, τώρα που κουρεύτηκε πολύ;"

"Είδα άντρα μου, είδα!"

"Καλό σας Ταξίδι!"


Σε λίγο. Σε 20 λεπτά πρέπει να έχουμε φύγει απ' το σπίτι.

Άντε, γιε μου, λίγες ώρες μαζί, σαν εκδρομή!

και μετά, αύριο, θα σε παραδώσω στη μαμά πατρίδα.


Θεέ μου, έλα μαζί μας!

Κάνε με δυνατή!

Πρέπει!
(Ετικέτα: Στο παρά πέντε 2/8/2008 2:08 μ.μ)

Βράδυ Κυριακής

(Το μετέφερα απ' τις κρυφές Στιγμές).




Βράδυ Κυριακής



Δέκα και μισή, βράδυ Κυριακής.

Σε 17 ώρες φεύγουμε.

Θα έρθω κι εγώ μέχρι εκεί.

Εσύ μάλλον δεν θέλεις. Δεν ξέρω κιόλας. Μπορεί και να σ' άρεσε η ιδέα να πάμε μαζί μια μέρα νωρίτερα, σαν εκδρομή.

Η Λένα γκρίνιαζε απ' την στιγμή που το ανακοίνωσα, εδώ και πολύ καιρό.

Καλύτερα να πήγαινε με τον Μιχάλη, είπε.

Εγώ είμαι μάνα και δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα να ξεπροβοδίσω τον γιο μου, της είπα. Όποιος θέλει ας έρθει μαζί μας.

Όλοι θα ήθελαν, μα είναι έξοδα και οι εποχές πολύ δύσκολες...

Χάλια είμαι. Ένα σφίξιμο, μια μελαγχολία, ένα κάτι...

Με λύγισε η Λένα που ρωτούσε τι ώρα έχει δρομολόγια από Ζαγορά το πρωί, για νε έρθει νωρίτερα, κι όταν την ρώτησα γιατί, "για να προλάβω τον Τάσο", μου είπε κλαίγοντας.

Εκεί λύγισα.

"Μα μαζί ήσασταν δυο μέρες κορίτσι μου στο χωριό! Μόλις έφυγε! "

"Γι' αυτό..."

Κατάλαβα! Κανένας μας δεν είναι δυνατός. Ούτε κι ο Δημήτρης. Όταν του είπα ότι συγκινήθηκε η Λένα, κι εγώ ήμουνα βουρκωμένη, τον είδα να σφίγγει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και να στρίβει πάλι για το μπάνιο...

Τελικά, τ' αγαπάμε όλοι μας πολύ αυτό το παιδί!

Θεέ μου, πρόσεχέ το!

Δεν μου φταίει ο στρατός. Όπου και να πήγαινε, ακόμα και μετακόμιση να έκανε σε άλλο σπίτι, πάλι έτσι θα ήμασταν.


Ήρθε απ' την Ζαγορά μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Με μια πετσέτα τον περίμενα στην σκάλα.

Ξεντύθηκε απ' έξω. Έταζαν τα πάντα πάνω του. Έφαγε όλη την καταιγίδα από Ζαγορά, μέχρι Βόλο.

"Με βροχή ξεκίνησες;"

Μόλις τηλεφώνησε η Βάσω.

"Πώς νιώθεις απόψε; Είμαι μάνα κι εγώ και σε καταλαβαίνω. Γι' αυτό σε πήρα. Δυο είχα! Τα πέρασα".

Σας παρακαλώ, μη με λυγάτε! Δεν πρέπει να δει δάκρυ το παιδί! Μόνο χαμόγελα. Να μη στεναχωριέται και για μένα.


"Μόλις ξεκίνησα έπιασε!" μου είπε.

Το περίμενα! Έτσι κάνει πάντα η μάννα! Συγκινείται μόλις φεύγουμε και πέφτουν καντάρια!

Τώρα για το παιδί, φαντάζομαι! Το είχε μεγάλη αδυναμία.

Γυρίζει ο Δημήτρης γύρω γυρω και φεύγω από δω. Πάω να βάλλω φωτογραφίες. Ευτυχώς! Θα είχα τρελαθεί διαφορετικά. Χαζεύω τους ξένους. Μου κρατούν και τους κρατώ συντροφιά.

Κάθ' ένας με τον πόνο του... Ποιος ξέρει γιατί χαζεύουν σ' ένα μπλογκ, με τις ώρες κι αυτοί!


Ο Τάσος πήγε να χαιρετήσει τους φίλους του.

Εγώ σιδέρωσα τα καινούργια, σλιπάκια και κάλτσες, που με τον παλιόκαιρο δεν στεγνώσανε και καλά.

Άντε Κατερίνα, πάμε να ξεχαστούμε με το Χορευτό!

Έχεις τόσον καιρό μπροστά σου, να γράψεις!
(Ετικέτα Πονάει 10/8/2008 2:08)

Μετράω και μετράς..."παρά 4 μέρες άντρα"!

(Το μετέφερα απ' τα πρόχειρα και κρυφά κείμενα στο ΣΤΙΓΜΕΣ).



Μετράω και μετράς



Φυσικά και μετράω...

Πότε από μέσα μου, πότε φωναχτά.

Ρωτάω κι εσένα, μήπως μπερδεύτηκα απ' το πολύ μέτρημα...

Μπορεί και να κόλλησα, μπορεί και να τό 'χασα...

Συμφωνούμε όμως...

Τόσες είναι, τόσες ήταν.

Στην αρχή ένας μήνας, μετά κατεβήκαμε στις μέρες...

20, 18, 10...

Πριν δυο ώρες ξημέρωσε η 8 Αυγούστου...

Μας έμειναν πόσες;

Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, φύγαμε!

Την άλλη... όποιος αντέξει.

"Παρά 4 μέρες άντρας", που λέει και η Λένα!

Παρά 4...

Την τέταρτη την τρώμε ήδη.

Σύντομα θα αρχίσουμε να μετράμε τις ώρες, μετά τα λεπτά...

Ζορίζομαι, "παρά 4 μέρες άντρα"!

Πολύ ζορίζομαι.

Δεν το δείχνω, μα η μελαγχολία έχει αρχίσει εδώ και καιρό.

Θα μου λείψεις πολύ.

Στην αρχή δεν θα το καταλάβω και πολύ, γιατί είναι εδώ τα άλλα δυο παιδιά και δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ. Μετά... "θα δείξει", που λες κι εσύ.

Δεν μελαγχολώ που θα πας φανταράκι. Ίσα ίσα που χαίρομαι και είμαι υπερήφανη που ο λεβέντης μου θα υπηρετήσει στην μαμά πατρίδα. Με ζορίζει που φεύγεις για καιρό και δεν με είχες συνηθίσει σε τέτοια. Ζήτημα αν έφυγες ποτέ απ' το σπίτι, πάνω από 10 μέρες τον χρόνο, κι αυτές σκόρπιες. Όχι μαζεμένες. Τώρα, θα μού ' ρθει ταμπλάς!

Θα μου λείψεις πολύ.

Το έχεις καταλάβει κι εσύ.

Πρέπει να προσαρμοστώ όμως...

Να, μωρέ. Ζορίζομαι γιατί μεγάλωσες. Θα γυρίσεις μετά, θα είσαι έτοιμος πια, για να χτίσεις την δική σου φωλιά και τέλος για μένα το παιδί που με περίμενε στο σπίτι, όταν γυρίζω απ' την δουλειά.

Είσαι κοντά στο οριστικό πέταγμα γιε μου, γι' αυτό ζορίζομαι.

Ζορίζομαι και που ο στρατός θα σε ζορίσει πολύ στον ύπνο, στο φαί...

Ζορίζομαι.

Σε ζυγίζω με το βλέμμα μου και λέω, θα μου έρθει κόκαλο. Είσαι κι αδύνατος!

Πάντως το μαλλάκι, σου πάει πολύ! Φάνηκε η ομορφιά σου, πιο πολύ τώρα.

Βέβαια, με ζορίζει, γιατί ξαφνικά, έμοιασες τον μπαμπά.

"Ίδιος ο Δημήτρης", λένε όλοι.

Κι εγώ το βλέπω.

Σκούρυναν τα μαλλιά, άφησες και μουστάκι και μουσάκι, ίδιος ο μπαμπάς!

Χαλάλι του! Ήταν και είναι ομορφόπαιδο και του έμοιασες. Από μένα πήρες το χαμόγελο και το ξανθό χρώμα στο μαλλί. Τώρα που το έκοψες όμως, πάει το ξανθό! Εξαφανίστηκε! Το κουρεύεις και συχνά, πάει το χρώμα!

Το χαμόγελο όμως, έμεινε, αν και δεν χαμογελάς πολύ τελευταία.

Μελαγχολικό σε βλέπω και σκεφτικό.

" Άντε να περάσουν οι μέρες, να τελειώνουμε!" μου είπες χθες. "Βαρέθηκα!"

Σε κούρασαν οι τόσες συζητήσεις περί στρατού, άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του, σ' έχει φάει η αγωνία, να πας να δεις και να έχεις δική σου άποψη.

Σε καταλαβαίνω γιόκα μου.

Μέρες το πάλευα, πού να γράψω, πού να γράψω...

Απόψε βρήκα κρυψώνα.

Στις ΣΤΙΓΜΕΣ, στο πρόχειρο. Εδώ θα λέω τον πόνο μου, μέχρι να γυρίσεις με το καλό.

Τώρα περιμένω να γυρίσεις απ' την βόλτα σου.

Δεν θα γράψω περισσότερα απόψε, γιατί... ξέρω εγώ! Αν το συνεχίσω, θα βγάλω πολλά και θα ' ρθεις και θα με βρεις κλαμμένη και δεν έχω καμιά διάθεση να σε στεναχωρήσω!

Μόνο που θα ήθελα να μην στεναχωριέσαι! Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, κι εσύ!

Όπως όλες οι μανούλες, κι εγώ!

Τι να πουν άλλες... που τους Έφυγαν για πάντα;

Γερός να είσαι αγόρι μου και ο στρατός είναι ότι πιο φυσικό και ζωντανό!

Φιλάκια τώρα!

Ακούω μηχανή.

Αχ, αυτές οι μηχανές!

Καλύτερα στον στρατό!

Ετικέτες παρά 4 μέρες




(8/8/2008 2:02 π.μ.)

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Σε λίγο φεύγεις

Σε λίγο φεύγεις.

Κι εγώ φεύγω.

Πάμε να συνεχίσουμε την άδεια.

Θα σε πάρω μαζί μου.

θα περάσει γιε μου!

Υπομονή!

Θα αντέξω!

Θα αντέξεις!

Στον στόχο!

Δεν γράφω γιόκα μου. Τ' αποφεύγω. Με πονάει, γι' αυτό. Προσπαθώ να διώξω την στεναχώρια, γιατί δεν είναι μόνο η δική σου απουσία, ούτε τα ζόρια που τραβάς και με στεναχωρεί που σ' ακούω στεναχωρημένο. Είναι και τα άλλα προβλήματα της ζωής, τα γενικά...

Είναι και τα 12ωρα ξενύχτια δουλειάς, είναι πολλά αυτά που μου ρίχνουν την ψυχολογία, γι' αυτό δεν γράφω. Ασχολούμαι με τις φωτογραφίες για να ξεχνιέμαι. Να περάσουν οι ώρες, να περάσουν οι μέρες.

Από χθες στεναχωρέθηκα πολύ που βγήκες αναφορά σήμερα. (Δευτέρα κι ας ξημέρωσε Τρίτη).

Τιμωρία σου δυο μέρες στέρηση εξόδου, λες και τόσο καιρό βγήκες!

Άντε, μην πάρω ανάποδες με τα Ελληνικά στρατά!

Επιτρέπεται τόσον καιρό να μη βγεις δυο ώρες;

Κι αυτές οι αγγαρείες, μόνο εσύ υπάρχεις;

Κάτι δεν μ' αρέσει, αλλά δεν στο λέω.

Υπομονή γιέ μου!

Μάθημά σου απ' την τιμωρία, δεν θα ξαναέχεις εμπιστοσύνη ποια, κανέναν! Ούτε φίλο, ούτε εχθρό!

Φεύγω.

Πάω να βάλλω κυκλάμινα και να ξεχαστώ, γιατί αν συνεχίσω να σου γράφω, θα με πάρει από κάτω.

Ήρθα να πάρω τον μετρητή και πέρασα κι από σένα.

Θέλω να χαζεύω τους ξένους.

Νομίζω πως μόνο αυτοί με νιώθουν κι ας μην μιλάμε...

Όνειρα γλυκά γιόκα μου.

Ματιασμένος ήσουνα. Γι' αυτό χασμουριόμουν. Τώρα πρέπει να είσαι καλύτερα και να κοιμάσαι σαν πουλάκι! Στις 6 και 10 πρέπει να είσαι έτοιμος, γιατί έχετε περπάτημα στο βουνό και σκοποβολή. Τώρα που θα έχεις κοιμηθεί, θα τον πετύχεις τον στόχο, γιε μου!

Μη στεναχωριέσαι!

Άδειο το σπίτι

Μόλις γύρισα απ' τη δουλειά. Άδειο το σπίτι γιε μου...
Η Λένα έφυγε, ο μπαμπάς δουλεύει. Αλλάξαμε σκυτάλη. Ήρθε κι έφυγα.
Τώρα ετοιμάζεσαι. Θα σου τηλεφωνήσω τώρα για μια Καλημέρα και Καλή δύναμη στην πεζοπορία και στην σκοποβολή.

Το είχες κλειστό. Σου έστειλα σε μήνυμα τις ευχές μου.

(Έγραψα στο ΟΛΑ σε 2. ευτυχώς το πήρα είδηση εγκαίρως!)

Απόψε πήρε άδεια...

και με την τσέπη γεμάτη...

τραβάει για την πόλη!

Καλά να περάσεις, γιε μου!
Δεν γράφω, πια. Κάποια πράγματα δεν γράφονται.

ήθελα να κρατάω τις αναμνήσεις σου...

ξέρω ότι δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ.

Περρισεύει το μπλογκ.

Σ' έβαλα να κοιμηθείς με το ζόρι. Ήρθες με διανυκτέρευση μετά από 7 μέρες. Άδικο.

Τα μάτια σου είναι μαύρα. Αδυνάτισες και η αλλεργία πάλι στο προσκήνιο με 4 μεγάλα σπυριά στο ένα πόδι. Πριν λίγο έβγαλες και στον λαιμό. Είμαι στεναχωρημένη πολύ.

Τιμητική άδεια

Τετάρτη έδωσες αίμα. Έσωσες ζωή και συνάμα ξεκουράστηκες. Πήρες και δυο μέρες τιμητική άδεια. Μπράβο αγόρι μου! Είμαι υπερήφανη για σένα!

Γράφω βιαστικά, γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για Αθήνα. Αύριο θα συναντηθούμε!

9μηνη θητεία - ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ








9μηνη θητεία - ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ

Πολύχρονος και ευτυχισμένος, γιε μου!

Πολύχρονος και ευτυχισμένος, γιε μου!

Το πρωί, με την σύγχηση του ίντερνετ και του ξενυχτιού, πήγε στο άλλο μπλογκ. Δεν πειράζει!

Σήμερα δεν ήταν γιορταστική η μέρα σου...

Ούτε και η δική μου...

Θα περάσουν όλα, αγόρι μου! Υπομονή!

Τα λέμε όλα τόσα εύκολα στο τηλέφωνο, που δεν έχω κάτι να γράψω εδώ.

Μπορεί και να έχω... αλλά δεν προλαβαίνω.

Τίποτα δεν είναι όπως το υπολόγιζα...

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το χθες, όταν γυρίσεις.

Θα προσαρμοστούμε, γιε μου!

Για σένα είναι ένας χρόνος.

Για μένα, πόσο;

Σου είπα! Στρατό πάω κι εγώ...