και με την τσέπη γεμάτη...
τραβάει για την πόλη!
Καλά να περάσεις, γιε μου!
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015
Δεν γράφω, πια. Κάποια πράγματα δεν γράφονται.
ήθελα να κρατάω τις αναμνήσεις σου...
ξέρω ότι δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ.
Περρισεύει το μπλογκ.
Σ' έβαλα να κοιμηθείς με το ζόρι. Ήρθες με διανυκτέρευση μετά από 7 μέρες. Άδικο.
Τα μάτια σου είναι μαύρα. Αδυνάτισες και η αλλεργία πάλι στο προσκήνιο με 4 μεγάλα σπυριά στο ένα πόδι. Πριν λίγο έβγαλες και στον λαιμό. Είμαι στεναχωρημένη πολύ.
Τιμητική άδεια
Τετάρτη έδωσες αίμα. Έσωσες ζωή και συνάμα ξεκουράστηκες. Πήρες και δυο μέρες τιμητική άδεια. Μπράβο αγόρι μου! Είμαι υπερήφανη για σένα!
Γράφω βιαστικά, γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για Αθήνα. Αύριο θα συναντηθούμε!
Πολύχρονος και ευτυχισμένος, γιε μου!
Πολύχρονος και ευτυχισμένος, γιε μου!
Το πρωί, με την σύγχηση του ίντερνετ και του ξενυχτιού, πήγε στο άλλο μπλογκ. Δεν πειράζει!
Σήμερα δεν ήταν γιορταστική η μέρα σου...
Ούτε και η δική μου...
Θα περάσουν όλα, αγόρι μου! Υπομονή!
Τα λέμε όλα τόσα εύκολα στο τηλέφωνο, που δεν έχω κάτι να γράψω εδώ.
Μπορεί και να έχω... αλλά δεν προλαβαίνω.
Τίποτα δεν είναι όπως το υπολόγιζα...
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το χθες, όταν γυρίσεις.
Θα προσαρμοστούμε, γιε μου!
Για σένα είναι ένας χρόνος.
Για μένα, πόσο;
Σου είπα! Στρατό πάω κι εγώ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)