2021

  2021 και η google μας ενημέρωσε πως θα διαγραφούν λογαριασμοί που είναι ανενεργοί, πάνω από δυο χρόνια.

Τρέχα γύρευε, τώρα.

15 χρόνια δουλειάς, (ήμαν νια και γέρασα) με κόπους και πόνους, δεν τα διαγράφεις, έτσι, απλά, κυρία google.

Ζωή απ' τη ζωή μας, σου χαρίσαμε... και δεν έχασες!

Κι ότι μας χάρισες, έτσι απλά: "θα το διαγράψεις".

Σαν να μην υπήρξαμε...

Υπήρξαμε όμως και θες δε θες, κάποιοι θα μας θυμούνται και χωρίς τα ενθύμια.

Έδωσες και προθεσμία: 21/1/21 !

Ότι μπορώ, κι ότι προλάβω, σε καιρό που τρέχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα, για όλον τον κόσμο.

Έτσι, για να μην πω, πως δεν προσπάθησα, αφού είμαι ακόμα ζωντανή.

Νιώθω πως μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...

Πάνω από 150 blog, εργατοώρες... βάλε και 24ωρα ολόκληρα (συχνάκις)

περαστικό κυκλάμινο του βουνού, εκ Πηλίου ορμώμενο...

Θες δε θες, θα με θυμάσαι.

Λίγο πριν φύγουμε

(Το μετέφερα απ' τις κρυφές Στιγμές).

Λίγο πριν φύγουμε
"Είδες τι όμορφο έγινε το παλικαράκι μας, τώρα που κουρεύτηκε πολύ;"

"Είδα άντρα μου, είδα!"

"Καλό σας Ταξίδι!"


Σε λίγο. Σε 20 λεπτά πρέπει να έχουμε φύγει απ' το σπίτι.

Άντε, γιε μου, λίγες ώρες μαζί, σαν εκδρομή!

και μετά, αύριο, θα σε παραδώσω στη μαμά πατρίδα.


Θεέ μου, έλα μαζί μας!

Κάνε με δυνατή!

Πρέπει!
(Ετικέτα: Στο παρά πέντε 2/8/2008 2:08 μ.μ)

Βράδυ Κυριακής

(Το μετέφερα απ' τις κρυφές Στιγμές).

Βράδυ Κυριακής

Δέκα και μισή, βράδυ Κυριακής.

Σε 17 ώρες φεύγουμε.

Θα έρθω κι εγώ μέχρι εκεί.

Εσύ μάλλον δεν θέλεις. Δεν ξέρω κιόλας. Μπορεί και να σ' άρεσε η ιδέα να πάμε μαζί μια μέρα νωρίτερα, σαν εκδρομή.

Η Λένα γκρίνιαζε απ' την στιγμή που το ανακοίνωσα, εδώ και πολύ καιρό.

Καλύτερα να πήγαινε με τον Μιχάλη, είπε.

Εγώ είμαι μάνα και δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα να ξεπροβοδίσω τον γιο μου, της είπα. Όποιος θέλει ας έρθει μαζί μας.

Όλοι θα ήθελαν, μα είναι έξοδα και οι εποχές πολύ δύσκολες...

Χάλια είμαι. Ένα σφίξιμο, μια μελαγχολία, ένα κάτι...

Με λύγισε η Λένα που ρωτούσε τι ώρα έχει δρομολόγια από Ζαγορά το πρωί, για νε έρθει νωρίτερα, κι όταν την ρώτησα γιατί, "για να προλάβω τον Τάσο", μου είπε κλαίγοντας.

Εκεί λύγισα.

"Μα μαζί ήσασταν δυο μέρες κορίτσι μου στο χωριό! Μόλις έφυγε! "

"Γι' αυτό..."

Κατάλαβα! Κανένας μας δεν είναι δυνατός. Ούτε κι ο Δημήτρης. Όταν του είπα ότι συγκινήθηκε η Λένα, κι εγώ ήμουνα βουρκωμένη, τον είδα να σφίγγει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και να στρίβει πάλι για το μπάνιο...

Τελικά, τ' αγαπάμε όλοι μας πολύ αυτό το παιδί!

Θεέ μου, πρόσεχέ το!

Δεν μου φταίει ο στρατός. Όπου και να πήγαινε, ακόμα και μετακόμιση να έκανε σε άλλο σπίτι, πάλι έτσι θα ήμασταν.


Ήρθε απ' την Ζαγορά μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Με μια πετσέτα τον περίμενα στην σκάλα.

Ξεντύθηκε απ' έξω. Έταζαν τα πάντα πάνω του. Έφαγε όλη την καταιγίδα από Ζαγορά, μέχρι Βόλο.

"Με βροχή ξεκίνησες;"

Μόλις τηλεφώνησε η Βάσω.

"Πώς νιώθεις απόψε; Είμαι μάνα κι εγώ και σε καταλαβαίνω. Γι' αυτό σε πήρα. Δυο είχα! Τα πέρασα".

Σας παρακαλώ, μη με λυγάτε! Δεν πρέπει να δει δάκρυ το παιδί! Μόνο χαμόγελα. Να μη στεναχωριέται και για μένα.


"Μόλις ξεκίνησα έπιασε!" μου είπε.

Το περίμενα! Έτσι κάνει πάντα η μάννα! Συγκινείται μόλις φεύγουμε και πέφτουν καντάρια!

Τώρα για το παιδί, φαντάζομαι! Το είχε μεγάλη αδυναμία.

Γυρίζει ο Δημήτρης γύρω γυρω και φεύγω από δω. Πάω να βάλλω φωτογραφίες. Ευτυχώς! Θα είχα τρελαθεί διαφορετικά. Χαζεύω τους ξένους. Μου κρατούν και τους κρατώ συντροφιά.

Κάθ' ένας με τον πόνο του... Ποιος ξέρει γιατί χαζεύουν σ' ένα μπλογκ, με τις ώρες κι αυτοί!


Ο Τάσος πήγε να χαιρετήσει τους φίλους του.

Εγώ σιδέρωσα τα καινούργια, σλιπάκια και κάλτσες, που με τον παλιόκαιρο δεν στεγνώσανε και καλά.

Άντε Κατερίνα, πάμε να ξεχαστούμε με το Χορευτό!

Έχεις τόσον καιρό μπροστά σου, να γράψεις!
(Ετικέτα Πονάει 10/8/2008 2:08)

Μετράω και μετράς..."παρά 4 μέρες άντρα"!

(Το μετέφερα απ' τα πρόχειρα και κρυφά κείμενα στο ΣΤΙΓΜΕΣ).

Μετράω και μετράς

Φυσικά και μετράω...

Πότε από μέσα μου, πότε φωναχτά.

Ρωτάω κι εσένα, μήπως μπερδεύτηκα απ' το πολύ μέτρημα...

Μπορεί και να κόλλησα, μπορεί και να τό 'χασα...

Συμφωνούμε όμως...

Τόσες είναι, τόσες ήταν.

Στην αρχή ένας μήνας, μετά κατεβήκαμε στις μέρες...

20, 18, 10...

Πριν δυο ώρες ξημέρωσε η 8 Αυγούστου...

Μας έμειναν πόσες;

Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, φύγαμε!

Την άλλη... όποιος αντέξει.

"Παρά 4 μέρες άντρας", που λέει και η Λένα!

Παρά 4...

Την τέταρτη την τρώμε ήδη.

Σύντομα θα αρχίσουμε να μετράμε τις ώρες, μετά τα λεπτά...

Ζορίζομαι, "παρά 4 μέρες άντρα"!

Πολύ ζορίζομαι.

Δεν το δείχνω, μα η μελαγχολία έχει αρχίσει εδώ και καιρό.

Θα μου λείψεις πολύ.

Στην αρχή δεν θα το καταλάβω και πολύ, γιατί είναι εδώ τα άλλα δυο παιδιά και δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ. Μετά... "θα δείξει", που λες κι εσύ.

Δεν μελαγχολώ που θα πας φανταράκι. Ίσα ίσα που χαίρομαι και είμαι υπερήφανη που ο λεβέντης μου θα υπηρετήσει στην μαμά πατρίδα. Με ζορίζει που φεύγεις για καιρό και δεν με είχες συνηθίσει σε τέτοια. Ζήτημα αν έφυγες ποτέ απ' το σπίτι, πάνω από 10 μέρες τον χρόνο, κι αυτές σκόρπιες. Όχι μαζεμένες. Τώρα, θα μού ' ρθει ταμπλάς!

Θα μου λείψεις πολύ.

Το έχεις καταλάβει κι εσύ.

Πρέπει να προσαρμοστώ όμως...

Να, μωρέ. Ζορίζομαι γιατί μεγάλωσες. Θα γυρίσεις μετά, θα είσαι έτοιμος πια, για να χτίσεις την δική σου φωλιά και τέλος για μένα το παιδί που με περίμενε στο σπίτι, όταν γυρίζω απ' την δουλειά.

Είσαι κοντά στο οριστικό πέταγμα γιε μου, γι' αυτό ζορίζομαι.

Ζορίζομαι και που ο στρατός θα σε ζορίσει πολύ στον ύπνο, στο φαί...

Ζορίζομαι.

Σε ζυγίζω με το βλέμμα μου και λέω, θα μου έρθει κόκαλο. Είσαι κι αδύνατος!

Πάντως το μαλλάκι, σου πάει πολύ! Φάνηκε η ομορφιά σου, πιο πολύ τώρα.

Βέβαια, με ζορίζει, γιατί ξαφνικά, έμοιασες τον μπαμπά.

"Ίδιος ο Δημήτρης", λένε όλοι.

Κι εγώ το βλέπω.

Σκούρυναν τα μαλλιά, άφησες και μουστάκι και μουσάκι, ίδιος ο μπαμπάς!

Χαλάλι του! Ήταν και είναι ομορφόπαιδο και του έμοιασες. Από μένα πήρες το χαμόγελο και το ξανθό χρώμα στο μαλλί. Τώρα που το έκοψες όμως, πάει το ξανθό! Εξαφανίστηκε! Το κουρεύεις και συχνά, πάει το χρώμα!

Το χαμόγελο όμως, έμεινε, αν και δεν χαμογελάς πολύ τελευταία.

Μελαγχολικό σε βλέπω και σκεφτικό.

" Άντε να περάσουν οι μέρες, να τελειώνουμε!" μου είπες χθες. "Βαρέθηκα!"

Σε κούρασαν οι τόσες συζητήσεις περί στρατού, άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του, σ' έχει φάει η αγωνία, να πας να δεις και να έχεις δική σου άποψη.

Σε καταλαβαίνω γιόκα μου.

Μέρες το πάλευα, πού να γράψω, πού να γράψω...

Απόψε βρήκα κρυψώνα.

Στις ΣΤΙΓΜΕΣ, στο πρόχειρο. Εδώ θα λέω τον πόνο μου, μέχρι να γυρίσεις με το καλό.

Τώρα περιμένω να γυρίσεις απ' την βόλτα σου.

Δεν θα γράψω περισσότερα απόψε, γιατί... ξέρω εγώ! Αν το συνεχίσω, θα βγάλω πολλά και θα ' ρθεις και θα με βρεις κλαμμένη και δεν έχω καμιά διάθεση να σε στεναχωρήσω!

Μόνο που θα ήθελα να μην στεναχωριέσαι! Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, κι εσύ!

Όπως όλες οι μανούλες, κι εγώ!

Τι να πουν άλλες... που τους Έφυγαν για πάντα;

Γερός να είσαι αγόρι μου και ο στρατός είναι ότι πιο φυσικό και ζωντανό!

Φιλάκια τώρα!

Ακούω μηχανή.

Αχ, αυτές οι μηχανές!

Καλύτερα στον στρατό!

Ετικέτες παρά 4 μέρες

(8/8/2008 2:02 π.μ.)

Σε λίγο φεύγεις

Σε λίγο φεύγεις.

Κι εγώ φεύγω.

Πάμε να συνεχίσουμε την άδεια.

Θα σε πάρω μαζί μου.

θα περάσει γιε μου!

Υπομονή!

Θα αντέξω!

Θα αντέξεις!