(Το μετέφερα απ' τα πρόχειρα και κρυφά κείμενα στο ΣΤΙΓΜΕΣ).
Μετράω και μετράς
Φυσικά και μετράω...
Πότε από μέσα μου, πότε φωναχτά.
Ρωτάω κι εσένα, μήπως μπερδεύτηκα απ' το πολύ μέτρημα...
Μπορεί και να κόλλησα, μπορεί και να τό 'χασα...
Συμφωνούμε όμως...
Τόσες είναι, τόσες ήταν.
Στην αρχή ένας μήνας, μετά κατεβήκαμε στις μέρες...
20, 18, 10...
Πριν δυο ώρες ξημέρωσε η 8 Αυγούστου...
Μας έμειναν πόσες;
Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, φύγαμε!
Την άλλη... όποιος αντέξει.
"Παρά 4 μέρες άντρας", που λέει και η Λένα!
Παρά 4...
Την τέταρτη την τρώμε ήδη.
Σύντομα θα αρχίσουμε να μετράμε τις ώρες, μετά τα λεπτά...
Ζορίζομαι, "παρά 4 μέρες άντρα"!
Πολύ ζορίζομαι.
Δεν το δείχνω, μα η μελαγχολία έχει αρχίσει εδώ και καιρό.
Θα μου λείψεις πολύ.
Στην αρχή δεν θα το καταλάβω και πολύ, γιατί είναι εδώ τα άλλα δυο παιδιά και δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ. Μετά... "θα δείξει", που λες κι εσύ.
Δεν μελαγχολώ που θα πας φανταράκι. Ίσα ίσα που χαίρομαι και είμαι υπερήφανη που ο λεβέντης μου θα υπηρετήσει στην μαμά πατρίδα. Με ζορίζει που φεύγεις για καιρό και δεν με είχες συνηθίσει σε τέτοια. Ζήτημα αν έφυγες ποτέ απ' το σπίτι, πάνω από 10 μέρες τον χρόνο, κι αυτές σκόρπιες. Όχι μαζεμένες. Τώρα, θα μού ' ρθει ταμπλάς!
Θα μου λείψεις πολύ.
Το έχεις καταλάβει κι εσύ.
Πρέπει να προσαρμοστώ όμως...
Να, μωρέ. Ζορίζομαι γιατί μεγάλωσες. Θα γυρίσεις μετά, θα είσαι έτοιμος πια, για να χτίσεις την δική σου φωλιά και τέλος για μένα το παιδί που με περίμενε στο σπίτι, όταν γυρίζω απ' την δουλειά.
Είσαι κοντά στο οριστικό πέταγμα γιε μου, γι' αυτό ζορίζομαι.
Ζορίζομαι και που ο στρατός θα σε ζορίσει πολύ στον ύπνο, στο φαί...
Ζορίζομαι.
Σε ζυγίζω με το βλέμμα μου και λέω, θα μου έρθει κόκαλο. Είσαι κι αδύνατος!
Πάντως το μαλλάκι, σου πάει πολύ! Φάνηκε η ομορφιά σου, πιο πολύ τώρα.
Βέβαια, με ζορίζει, γιατί ξαφνικά, έμοιασες τον μπαμπά.
"Ίδιος ο Δημήτρης", λένε όλοι.
Κι εγώ το βλέπω.
Σκούρυναν τα μαλλιά, άφησες και μουστάκι και μουσάκι, ίδιος ο μπαμπάς!
Χαλάλι του! Ήταν και είναι ομορφόπαιδο και του έμοιασες. Από μένα πήρες το χαμόγελο και το ξανθό χρώμα στο μαλλί. Τώρα που το έκοψες όμως, πάει το ξανθό! Εξαφανίστηκε! Το κουρεύεις και συχνά, πάει το χρώμα!
Το χαμόγελο όμως, έμεινε, αν και δεν χαμογελάς πολύ τελευταία.
Μελαγχολικό σε βλέπω και σκεφτικό.
" Άντε να περάσουν οι μέρες, να τελειώνουμε!" μου είπες χθες. "Βαρέθηκα!"
Σε κούρασαν οι τόσες συζητήσεις περί στρατού, άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του, σ' έχει φάει η αγωνία, να πας να δεις και να έχεις δική σου άποψη.
Σε καταλαβαίνω γιόκα μου.
Μέρες το πάλευα, πού να γράψω, πού να γράψω...
Απόψε βρήκα κρυψώνα.
Στις ΣΤΙΓΜΕΣ, στο πρόχειρο. Εδώ θα λέω τον πόνο μου, μέχρι να γυρίσεις με το καλό.
Τώρα περιμένω να γυρίσεις απ' την βόλτα σου.
Δεν θα γράψω περισσότερα απόψε, γιατί... ξέρω εγώ! Αν το συνεχίσω, θα βγάλω πολλά και θα ' ρθεις και θα με βρεις κλαμμένη και δεν έχω καμιά διάθεση να σε στεναχωρήσω!
Μόνο που θα ήθελα να μην στεναχωριέσαι! Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, κι εσύ!
Όπως όλες οι μανούλες, κι εγώ!
Τι να πουν άλλες... που τους Έφυγαν για πάντα;
Γερός να είσαι αγόρι μου και ο στρατός είναι ότι πιο φυσικό και ζωντανό!
Φιλάκια τώρα!
Ακούω μηχανή.
Αχ, αυτές οι μηχανές!
Καλύτερα στον στρατό!
Ετικέτες παρά 4 μέρες
(8/8/2008 2:02 π.μ.)
